Αν μη τι άλλο οι Ιάπωνες είναι λαός εφευρετικός...

Αν μη τι άλλο οι Ιάπωνες είναι λαός εφευρετικός...

Μας έλεγε κάποτε ένας γνωστός μας, ότι ρωτούσε στο καθ'οδόν προσπαθώντας να βρει τον δρόμο του κάπου στο Τόκυο και κανείς δεν του είπε "δεν ξέρω που είναι". Καθένας είχε και μια υπόδειξη διαδρομής μόνο που ήταν η κάθε μία διαφορετική με την προηγούμενη. Με αυτή την έννοια όλοι αναλάμβαναν την ευθύνη και προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν παρά το γεγονός ότι στην ουσία δεν ήξεραν για το τι μιλούσαν.

Έτσι και για το συγκεκριμένο (την Ελληνική γλώσσα) πολλές φορές τ' αποτελέσματα της γλωσσομάθειας ξεπερνάνε και την πιο τολμηρή φαντασία. Κανείς δεν βγαίνει όμως να πει είτε "δεν ξέρω" ή ότι "έκανα λάθος". Όλοι υποστηρίζουν την θέση τους...καμμιά φορά σε βάρος της υπαρκτής πραγματικότητας.

Και κανείς βέβαια δεν πρόκειται να βγει και να πει τίποτα για το σφάλμα του "Χ" αν το αντιληφθεί αφού η κριτική ή η άρνηση (Nihonjinron) είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για εξοστρακισμό από την κοινότητα. Το παραπάνω είναι ιδιαίτερα σημαντικό μέσα σε μία κλειστή ακαδημαϊκή κοινότητα υπό τύπον καρτέλ που επιπλέον είναι διαμορφωμένη σαν ιδεολογικό απαρτχάϊντ. Όταν δε το όλο θέμα αφορά λαούς 3ης και 4ης κατηγορίας και όχι ένα εκλεκτό λαό παύει να έχει σημασία.

Μπορέσαμε ακόμη να επιβεβαιώσουμε πέρα από το απολύτως ορατό μέσω κάποιου Ιταλού ακαδημαϊκού με 30χρονη παραμονή στην Ιαπωνία πολλά από αυτά που υποψιαζόμαστε.

Έτσι σύμφωνα με τα λεγόμενα του ανωτέρω ακαδημαϊκού με γνώση της Ιαπωνικής σημειωτέον, και καθηγητή Ιταλικών σε πολύ γνωστά αλλά και φημισμένα πανεπιστήμια του Τόκυο πολλές από τις εργασίες που παρουσιάζουν οι Ιάπωνες σε σχέση με την Ιταλική ή την Ιταλία είναι φοβερές με την έννοια ή ότι είναι αίσχιστη λογοκλοπία που παρουσιάζεται σαν αυθεντικό έργο ή συχνά κάτι που απλά δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Η βαρύτητα του γεγονότος αυτού είναι η ακόλουθη.

Μετά από την «παλινόρθωση του Μέϊτζι» οι Ιάπωνες όντας σε απελπιστική υστέρηση σε σχέση με τους Ευρωπαίους έστειλαν τους καλύτερους Σαμουράϊ τους όντας η αφρόκρεμα της διανόησης της τότε κοινωνίας να μάθουν από τους «κουτόφραγκους».

Οι χώρες στις οποίες πήγαν οι αποστολές αυτές ήσαν κύρια η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και μερικές άλλες μεταξύ των οποίων και Ιταλία. Στην Ιταλία πήγε ο πρίγκιπας Ιβάκουρα η οικογένεια του οποίου κρατά μέχρι σήμερα παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας με την Ιταλία και την κυβέρνησή της και μέσω του οποίου η Ιταλία δένεται με την Ιαπωνία.

Όταν λοιπόν εκπρόσωπος της ακαδημαϊκής κοινότητας χώρας με επί τόπου μορφωτικό ινστιτούτο, πολιτιστική παράδοση, μορφωτικό πρόγραμμα και πανεπιστήμια με ζηλευτή ιστορία που ξεκινούν από τον μεσαίωνα και δεσμούς φιλίας με την Ιαπωνία για σχεδόν 150 λέει κάτι τέτοιο για τους ντόπιους μελετητές αλλά και εκπροσώπους της γλώσσας της χώρας της τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς σαν χώρα που δεν έχουμε εκπληρώσει καμμιά από τις παραπάνω συνθήκες; Και επιπλέον ως χώρα που στον πολιτισμό της και τις ιδέες της εν μέρει στήθηκε όλο το πολιτιστικό οικοδόμημα της δύσης;

Το τι πατσαβουροθεωρίες έχουν προκύψει μόνο ένας θεός το ξέρει. Δεν τα ξέρουμε όλα, δεν τα βλέπουμε όλα. Απλά προσπαθήσαμε να καταγράψουμε μερικά από τα δρώμενα στα πλαίσια των μηδαμινών δυνατοτήτων μας.

Και δεδομένου του γεγονότος ότι οποιοσδήποτε Ιάπωνας (αλλά όχι ο αλλοδαπός όμως, αφού χρειάζεται σχεδόν πάντα μέχρι και διδακτορικό) μπορεί να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου εφόσον χρειάζεται αλλά και αρκεί να τον προτείνουν μόνο άλλοι δύο καθηγητές του πανεπιστημίου και τίποτε περισσότερο δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται πολλή σκέψη.

Μάλιστα πριν δυο-τρία κάποιος Ιάπωνας μας παραπονέθηκε για την αντίφαση του γεγονότος ότι ενώ για να γίνει κανείς απλός δάσκαλος δημοτικού σχολείου χρειάζεται ειδικό πτυχίο και αρκετή ειδική εκπαίδευση, αντίθετα για να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτε.

Έτσι συγκεντρώνουμε μια σειρά από μαργαριτάρια τα οποία θα παραθέσουμε σιγά-σιγά. Όσον αφορά την γλωσσοπλαστική ικανότητα των "εκλεκτών" μιά ματιά εδώ θα σας διασκεδάσει τουλάχιστον.