Αν μη τι άλλο οι Ιάπωνες είναι λαός εφευρετικός...

Αν μη τι άλλο οι Ιάπωνες είναι λαός εφευρετικός...

Μας έλεγε κάποτε ένας γνωστός μας, ότι ρωτούσε στο καθ'οδόν προσπαθώντας να βρει τον δρόμο του κάπου στο Τόκυο και κανείς δεν του είπε "δεν ξέρω που είναι". Καθένας είχε και μια υπόδειξη διαδρομής μόνο που ήταν η κάθε μία διαφορετική με την προηγούμενη. Με αυτή την έννοια όλοι αναλάμβαναν την ευθύνη και προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν παρά το γεγονός ότι στην ουσία δεν ήξεραν για το τι μιλούσαν.

Έτσι και για το συγκεκριμένο (την Ελληνική γλώσσα) πολλές φορές τ' αποτελέσματα της γλωσσομάθειας ξεπερνάνε και την πιο τολμηρή φαντασία. Κανείς δεν βγαίνει όμως να πει είτε "δεν ξέρω" ή ότι "έκανα λάθος". Όλοι υποστηρίζουν την θέση τους...καμμιά φορά σε βάρος της υπαρκτής πραγματικότητας.

Και κανείς βέβαια δεν πρόκειται να βγει και να πει τίποτα για το σφάλμα του "Χ" αν το αντιληφθεί αφού η κριτική ή η άρνηση (Nihonjinron) είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για εξοστρακισμό από την κοινότητα. Το παραπάνω είναι ιδιαίτερα σημαντικό μέσα σε μία κλειστή ακαδημαϊκή κοινότητα υπό τύπον καρτέλ που επιπλέον είναι διαμορφωμένη σαν ιδεολογικό απαρτχάϊντ. Όταν δε το όλο θέμα αφορά λαούς 3ης και 4ης κατηγορίας και όχι ένα εκλεκτό λαό παύει να έχει σημασία.

Μπορέσαμε ακόμη να επιβεβαιώσουμε πέρα από το απολύτως ορατό μέσω κάποιου Ιταλού ακαδημαϊκού με 30χρονη παραμονή στην Ιαπωνία πολλά από αυτά που υποψιαζόμαστε.

Έτσι σύμφωνα με τα λεγόμενα του ανωτέρω ακαδημαϊκού με γνώση της Ιαπωνικής σημειωτέον, και καθηγητή Ιταλικών σε πολύ γνωστά αλλά και φημισμένα πανεπιστήμια του Τόκυο πολλές από τις εργασίες που παρουσιάζουν οι Ιάπωνες σε σχέση με την Ιταλική ή την Ιταλία είναι φοβερές με την έννοια ή ότι είναι αίσχιστη λογοκλοπία που παρουσιάζεται σαν αυθεντικό έργο ή συχνά κάτι που απλά δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Η βαρύτητα του γεγονότος αυτού είναι η ακόλουθη.

Μετά από την «παλινόρθωση του Μέϊτζι» οι Ιάπωνες όντας σε απελπιστική υστέρηση σε σχέση με τους Ευρωπαίους έστειλαν τους καλύτερους Σαμουράϊ τους όντας η αφρόκρεμα της διανόησης της τότε κοινωνίας να μάθουν από τους «κουτόφραγκους».

Οι χώρες στις οποίες πήγαν οι αποστολές αυτές ήσαν κύρια η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία και μερικές άλλες μεταξύ των οποίων και Ιταλία. Στην Ιταλία πήγε ο πρίγκιπας Ιβάκουρα η οικογένεια του οποίου κρατά μέχρι σήμερα παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας με την Ιταλία και την κυβέρνησή της και μέσω του οποίου η Ιταλία δένεται με την Ιαπωνία.

Όταν λοιπόν εκπρόσωπος της ακαδημαϊκής κοινότητας χώρας με επί τόπου μορφωτικό ινστιτούτο, πολιτιστική παράδοση, μορφωτικό πρόγραμμα και πανεπιστήμια με ζηλευτή ιστορία που ξεκινούν από τον μεσαίωνα και δεσμούς φιλίας με την Ιαπωνία για σχεδόν 150 λέει κάτι τέτοιο για τους ντόπιους μελετητές αλλά και εκπροσώπους της γλώσσας της χώρας της τι θα μπορούσαμε να πούμε εμείς σαν χώρα που δεν έχουμε εκπληρώσει καμμιά από τις παραπάνω συνθήκες; Και επιπλέον ως χώρα που στον πολιτισμό της και τις ιδέες της εν μέρει στήθηκε όλο το πολιτιστικό οικοδόμημα της δύσης;

Το τι πατσαβουροθεωρίες έχουν προκύψει μόνο ένας θεός το ξέρει. Δεν τα ξέρουμε όλα, δεν τα βλέπουμε όλα. Απλά προσπαθήσαμε να καταγράψουμε μερικά από τα δρώμενα στα πλαίσια των μηδαμινών δυνατοτήτων μας.

Και δεδομένου του γεγονότος ότι οποιοσδήποτε Ιάπωνας (αλλά όχι ο αλλοδαπός όμως, αφού χρειάζεται σχεδόν πάντα μέχρι και διδακτορικό) μπορεί να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου εφόσον χρειάζεται αλλά και αρκεί να τον προτείνουν μόνο άλλοι δύο καθηγητές του πανεπιστημίου και τίποτε περισσότερο δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται πολλή σκέψη.

Μάλιστα πριν δυο-τρία κάποιος Ιάπωνας μας παραπονέθηκε για την αντίφαση του γεγονότος ότι ενώ για να γίνει κανείς απλός δάσκαλος δημοτικού σχολείου χρειάζεται ειδικό πτυχίο και αρκετή ειδική εκπαίδευση, αντίθετα για να γίνει καθηγητής πανεπιστημίου δεν χρειάζεται σχεδόν τίποτε.

Έτσι συγκεντρώνουμε μια σειρά από μαργαριτάρια τα οποία θα παραθέσουμε σιγά-σιγά. Όσον αφορά την γλωσσοπλαστική ικανότητα των "εκλεκτών" μιά ματιά εδώ θα σας διασκεδάσει τουλάχιστον.

Η δολοφονία της Ελληνικής γλώσσας στην Ιαπωνία.

Η δολοφονία της Ελληνικής γλώσσας στην Ιαπωνία

Λέγαμε παλιώτερα σε κάποιες διαδικτυακές συζητήσεις ότι θεωρούμαστε σαν να είμαστε γεννημένοι αγγλόφωνοι παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε πάει περισσότερο από μια βδομάδα σε αγγλόφωνο έδαφος.

Αυτό δεν είχε την έννοια της περιαυτολογίας αλλά γιά να τονίσει ιδιαίτερα, το γεγονός ότι κάποιες γλωσσολογικές σταθερές επί τόπου είναι αρκετά χαμηλές.

Αλλά πόσο χαμηλά είναι "αρκετά χαμηλά";

Κάποιοι συνέλεξαν δείγματα που μπορείτε να δείτε με τα μάτια σας αφού αυτή η παρατήρηση δεν είναι αποκλειστικά δική μας.

Πιστεύουμε ακόμη ότι η σωστή διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας έδινε ιδιαίτερες ικανότητες στους Έλληνες και όχι μόνο στην εκμάθηση αλλά και την κατανόηση ξένων γλωσσών.

Εν τούτοις σήμερα κάποιοι στην Ιαπωνία εμφανίζονται σαν ειδικοί (και σαν τέτοιοι προωθούνται από τις δημόσιες υπηρεσίες του Ελλ. κράτους, όπως η πρεσβεία, ή ο Ε.Ο.Τ.) χωρίς να είναι σε θέση "να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρα" κατά την παροιμία.

Κι όχι μόνο αυτό. Ανάμεσά τους κάποιοι έχουν και αρκετό θράσος μιάς και όντας τα Ελληνικά ειδική (δύσκολη) γλώσσα δεν υπάρχει πρακτικά κανένας από την Ιαπωνική αλλά κύρια την Ελληνική πλευρά να ελέγξει την πιστότητα αλλά ούτε και την ποιότητα των γραπτών κύρια αλλά και των προφορικών όπως πχ. γίνεται με άλλες γλώσσες όπως τα Αγγλικά ή τα Γαλλικά εφ΄όσον και και ειδικοί υπάρχουν αλλά και πολιτιστική πολιτική υπάρχει. Κατά συνέπεια μπορούν να λένε ότι θέλουν στην κυριολεξία.

Για τα Ιαπωνικά αντίστοιχα πλην κάποιων Ελληνίδων που βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα λίγοι είναι σε θέση να κατανοήσουν τα λεγόμενα των Ιαπώνων Ελληνιστών.

Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο να εμφανίζονται σαν ειδικοί, άτομα με δυό και τρία χρόνια παραμονή και εκμάθηση της απλής δημοτικής σαν ξένη γλώσσα στην Ελλάδα με τις υποτροφίες του Υπ. Παιδείας και που στην συνέχεια έρχονται να διδάξουν τους υπόλοιπους, να μεταφράσουν αλλά και καμμιά φορά για να διορθώσουν τα γραπτά των Ελλήνων που πέρασαν 12 χρόνια στα θρανία μαθαίνοντας Νέα Ελληνικά (Δημοτική και Καθαρεύουσα), αρχαία Ελληνικά κλπ. (προσωπική εμπειρία).

Το αντίθετο βεβαίως είναι εκτός πάσης συζητήσεως μιάς και η άποψή τους είναι ότι κανείς ξένος δεν μπορεί να είναι σε θέση να μιλήσει Ιαπωνικά εκτός από τους Ιάπωνες αφού είναι μιά γλώσσα πολύ δύσκολη γιά να μαθευτεί από οποιονδήποτε μη Ιάπωνα, κατά συνέπεια δηλαδή άτομο περιορισμένης νοημοσύνης κ.λ.π.(Nihojinron). Αυτό στην πράξη, συχνά μεταφράζεται με απαντήσεις σε κατάπτυστα Αγγλικά σε ερωτήσεις που γίνονται σε άπταιστα Ιαπωνικά ή κι άλλα. Αυτό έχει κάνει με την νοοτροπία ότι οι "Ιάπωνες είναι ένας ξεχωριστός λαός" και ότι δεν έχει καμμία σχέση με τους υπόλοιπους λαούς.

Η πραγματικότητα βέβαια έχει άλλη όψη, αλλά σαν αντίληψη, το συγκεκριμένο είναι η πεμπτουσία ενός έρποντος ρατσισμού.

Το γεγονός πάντως είναι, ότι συχνά, επίσημα γραπτά των Ιαπώνων στα Ελληνικά είναι γιά γέλια αλλά βεβαίως στην χώρα αυτή όντας ξένοι έχουμε άδικο εξ ορισμού και κατά συνέπεια δεν πρόκειται να μας πιστέψει κανείς ούτε και να δώσει σημασία στα λεγόμενά μας.

Κατά καιρούς ακούμε ιστορίες από την Ελλάδα (Δαυλός;) ή αλλού ("Connaissance hellénique") για Ιάπωνες Ελληνιστές "ειδικούς" που έμαθαν πολύ γρήγορα αρχαία Ελληνικά και μπορούν και διαβάζουν μέχρι και Όμηρο από το πρωτότυπο ενώ εμείς σαν "κορόϊδα" Έλληνες που είμαστε παρά το γεγονός ότι διδαχτήκαμε Ελληνικά σαν μητρική γλώσσα δεν μπορούμε να το κάνουμε δυστυχώς, και ζητήσαμε, τι άλλο; Ονόματα...

Εν τούτοις μιά κάποια σχετικά μαχρόχρονη εμπειρία, μας απέδειξε ότι δεν υπάρχουν άτομα που να είναι σε θέση να μιλήσουν αξιοπρεπή Νεοελληνικά ακόμη και ανάμεσα στους καλύτερους ενώ συχνά οι καθηγητές πανεπιστημίου των Ελληνικών δεν είναι σε θέση να πουν ούτε δυό κουβέντες κι έτσι διδάσκουν αναγκαστικά γραφή κι ανάγνωση (;) κι ενδεχόμενα χρησιμοποιούν και κανέναν Έλληνα σαν ζωντανό μανητόφωνο. Μέχρι εκεί. Δεν πρόκειται για υπερβολή. Τέτοιου είδους ιστορίες φρίκης υπάρχουν πολλοί μα πάρα πολλοί Αγγλόφωνοι ή Γαλλόφωνοι έτοιμοι να τις διηγηθούν.

Αλλά αυτό είναι μιά διαδικασία ρουτίνας που γίνεται σχεδόν σ'όλες τις άλλες γλώσσες. Οι ξένες γλώσσες είναι μια μεγάλη μπίζνα για να μείνη στα χέρια των ξένων.

Ακόμη και οι τυχόν λογοτεχνικές αναλύσεις δεν γίνονται στο πρωτότυπο αλλά στην μετάφρασή του. Ρωσσική λογοτεχνία πχ. όχι στο πρωτότυπο του Ντοστογιέφσκι π.χ. αλλά στην Ιαπωνική μετάφρασή του. Και έχοντας υπ'όψιν ότι το προφορικό μέρος συχνά δεν είναι δυσκολώτερο από το γραπτό, αναρωτιόμαστε για το γραπτό.

Τι να συζητάμε όμως περισσότερο γιά άτομα εγωπαθή και μικρόψυχα που σε εκδηλώσεις για την Ελλάδα μπορούν να βγαίνουν και να λένε ότι θέλουν (πχ. το όνομα της νήσου Ρόδου προέρχεται από το ρόδο) ψάχνοντας ταυτόχρονα για μιά καλή "μπίζνα" με την αρωγή της πρεσβείας.

Άλλωστε για όσους γνωρίζουν λεπτομέρειες οι Ιάπωνες είναι ιδίαιτερα καλοί από την μιά γιά την παραπλάνηση στην οποία υποβάλλουν τους αντιπάλους τους (όπως όλοι οι Ασιάτες) σε θέματα στρατηγικής αλλά και πραγματιστές δηλ. ότι δεν έχει υλική υπόσταση (χρήμα) τους είναι αδιάφορο. Όπως μας έλεγε και κάποιος Ιάπωνας πριν μερικά χρόνια «ο θεός των ανθρώπων στην Ιαπωνία είναι το χρήμα».

Επειδή όμως αυτή η ασύστολη λεηλασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και παράδοσης μας πονά πολύ και επειδή ακόμη είμαστε σε θέση συχνά να διαβάσουμε αυτό που οι πολλοί δεν μπορούν και φυσικά κανείς δεν πρόκειται να τους πει, συγκεντρώσαμε μια σειρά από στοιχεία που πιστοποιούν τα παραπάνω λεγόμενα.

Ακόμη, επειδή η αδυναμία (;) των Ευρωπαίων να κατανοήσει σε βάθος την νοοτροπία αυτού του "μοναδικού" λαού που μετανάστευσε από την Κορέα και την Ινδονησία και εγκαταστάθηκε εκτοπίζοντας τους γηγενείς (Αϊνού), αλλά και η δυσχέρεια τους να διαβάσουν το τι εκδίδεται στα Ιαπωνικά όλα αυτά τα καμώματα τα έχουν περί πολλού και μιλούν για τα γλωσσικά κατορθώματα των Ιαπώνων. Η ουσία είναι ότι πλην μεμονομένων εξαιρέσεων οι υπόλοιποι είναι για τα μπάζα.